از خودم به شدت متنفرم

[Aydakikio]

سلام من ۱۶ سالمه از خودم به شدت بدم میاد. تمام زندگیم از دیگران فحش شنیدم یا تحقیر شدم. و هنوز از پدر و مادرم کتک می خورم. احساس می کنم پوچ هستم. و برای هیچ آفریده شدم. هرشب که به رخت خواب می رم فکر می کنم که می خوام زنده بمونم. اما روز بعد زمانی که از بیرون می آم یا اتفاقی برام می افته گریه می کنم. بعد قصد جونم رو می کنم. به قدری از خودم و زندگیم متنفر شدم که چند بار چند چیز تیز برداشتم و سعی کردم خودم رو بکشم. اما وقتی خواستم خودمو بکشم پدر و مادرم اومدن و چیز تیز رو از دستم گرفتن. هر روز برای خودکشی قصدم جدی تر میشه. لطفا کمکم کنید

[ماجراجو]

سلام خانم
واقعاً ناراحت کننده است. چرا پدر و مادرت اینقدر تو رو اذیت میکنند؟
اطلاعاتی که داده ای کمه. مثلاً چند تا خواهر و برادرید؟ وضع مالیتون چطوره؟ شما چندمین فرزندی؟ از شماچه انتظاری دارند که برآورده نمیشه؟ یا هر چیزی که ما رو بیشتر در درک مسئله کمک کنه.
لطفاً کمی بیشتر توضیح بدین؟

[moshaver-editor]

با سلام خدمت شما
دوست عزیز احساس ناراحتی و غم و درماندگی و خشمی که تجربه می کنید کاملا قابل درک است.
متاسفانه برخی از پدر و مادرها اغلب از روی عدم آگاهی کافی و یا مشکلات و مسائل درونی خودشان و یا عدم برخورداری از مهارت های لازم و کافی در زمینه هایی مانند مدیریت خشم و یا ارتباط موثر، رفتارهایی انجام می دهند که برای فرزندانشان می تواند بسیار ناراحت کننده و آزاردهنده و آسیب رسان باشد.
اما دوست عزیز توجه داشته باشید که این موضوع هرگز به شما و ارزشمندی تان ارتباطی ندارد و بهتر است آن را شخصی سازی نکنید و به خودتان ربطی ندهید چرا که همان طور که اشاره شده کاملا مربوط به مشکلات درونی خود آن ها است نه مشکلی در شما.
وجود اختلاف بین افراد یک خانواده یک موضوع کاملا طبیعی است و اصلا تازگی ندارد و عجیب هم نیست وهمچنین شما هم حق دارید گاهی اشتباه کنید اما هیچ یک از این موارد دلیل نمی شود که افراد بخواهند رفتارهای مخربی مانند پرخاشگری و از هم بدتر تنبیه فیزیکی و جسمانی انجام دهند و این رفتار صد در صد اشتباه است و اگر از این رفتار ها استفاده می کنند حتما از اثرات مخرب آن آگاهی ندارند و یا شیوه و رفتار جایگزین بهتری ندارند و اتفاقا این گونه رفتارها بیشتر می تواند نشاته دهنده ضعف افراد باشد نه قدرت آن ها.
پس مهم است که این نکته را مد نظر قرار دهید که قرار نیست میزان ارزشمندی خودتان را با چگونگی رفتارها آن ها با خودتان و یا هر کس دیگری بسنجید، شما انسان هستید و هر انسانی ارزشمند است آن قدر که پا به جهان هستی گذاشته و متولد شده است و این موضوع با هیچ رفتار و توهین و برخورد ناشایستی از سوی هر کسی نقض نخواهد شد و همواره به یاد داشته باشید که هیچ فردی به هیچ دلیل مجاز به انجام رفتارهای خشونت آمیز نیست و همچنین هیچ فردی مستحق دریافت چنین رفتارهایی تحت هیچ شرایطی نیست.
از آنجا که این شرایط واقعا دشوار است و شما هم قدرت تغییر دادن آن ها را ندارید بهتر است به جای تمرکز بر خود این مسئله بر راه حل ها و گزینه هایی که دارید تا توسط آن ها بتوانید به گونه ای این مسئله ومشکل را که کم هم نیست مدیریت کنید تمرکز کنید.
قابل درک است که عرص آن قدر بر شما تنگ آمده که به فکر خودکشی و یا آسیب رساندن خودتان هستید اما دوست عزیز حتما راه های بهتری هم وجود خواهند داشت و بهتر است وقتی نا امید می شوید با خودتان این جمله را مرور کنید که: یا راهی خواهم یافت یا راهی خواهم ساخت و حتما آن قدر هوشمند و توانمند هستید که بتوانید از پس این مشکلات برآیید.
اگرچه به این اشاره نکردید که خودتان تا به حال چه کارهایی برای این که اوضاع را بهبود بخشید انجام داده اید و آی اصلا تا کنون اقدامی در این زمینه انجام داده اید و آیا موثر بوده است یا خیر و البته همین که این موضوع را در این فضا مطرح کردید که راهنماییی دریافت کنید خیلی عالی است و این گزینه موثری است و اگر تلاش کنید حتما گزینه های دیگری هم به ذهنتان خواهد رسید که برای شما راه گشا و کمک کننده باشد.
یکی از گزینه هایی که میتوان به آن فکر کرد این است که این موضوع را با یکی از آشنایان نزدیکتان که مورد اعتماد شما هست و با او رابطه نزدیک و صمیمی دارید عنوان کنید (مانند خاله، عمه، خواهر بزرگتر و ...) و از او تقاضای مداخله و وساطت کنید تا با پدر و مادرتان در این زمینه صحبت کنند و یا بدون مطرح کردن اصل ماجرا آن ها را ترغیب کنند که شما را به یک روانشناس ارجاع دهند چرا که روانشناس خودش هم شما را راهنمایی دقیق خواهد کرد و به شما از طریق دریفات جلسات مشاوره حضوری و یا غیر حضوری کمک حرفه ای و تخصصی می کند و هم در صورت لزوم والدین شما را وارد این فرایند می کند و توصیه های لازم را به آن ها خواهد کرد.
به این ترتیب می توانید با توانمند ساختن خودتان از طریق آموختن مهارت های جدید، از خودتان مراقبت کنید و بدانید چگونه رفتارهای موثرتری در برابر آن ها داشته باشید تا آسیب کمتری متوجه شما باشد.
خودتان هم می توانید در یک فرصت مناسبی که خشمگین نیستید و پدر و مادرتان هم در شرایط روانی و خلقی بهتری هستند از آن ها این درخواست را داشته باشید یا در ابتدا با یکی از آن ها که رابطه تان با او بهتر است مطرح کنید.
به طور کلی هم سعی کنید از جر و بحث کردن با آن ها بپرهیزید و از طریق گفتگو در مواقعی که ناراحتی وجود ندارد واوضاع آرام است مسئله و ناراحتی خودتان را بدون سرزنش و یا متهم کردن آن ها عنوان کنید و خواسته وانتظارتان را از آن ها بیان کنید و در این زمینه گفتگو و صحبنت کنید.

[Aydakikio]

من یک خواهر دارم وضع مالی نسبتا خوبی داریم. من فرزند اول خانواده هستم.مادر پدر از من انتظار دارند که چیز هایی که توی فکرم می گذره ناراحتی هام و مشکلات نگم و همیشه توی خونه چیز ها گردن من می افته اگر هم کاری نکردم. مثلا اگر کسی توی خانه ی ما گلدان را بشکنه میگن من کردم درحالی که هیچ کاری نکردم. من یه مدتی برای اینکه ناراحتی درون ام را کنترل کنم به نوشتن داستان رو آوردم. تا بتونم ناراحتی رو کنترل کنم. مقداری موثر شد اما بدتر می شود.
حتی من اول دبستان برای درس نخوندن از پدرم کتک می خوردم. توی مدرسه مسخره می شدم.
در ضمن به پدر و مادرم هم چند بار التماس کردم تا من رو پیش یک روان پزشک ببرید اما من رو مسخره کردن و گفتن اگه بری این دکتر پس دیوانه ای. توی دلشان خندیدن و رفتند.
تازگی ها بد خلق شدم یعنی تا یک موضوع میشه صدام رو می زدم بالا. من از بس تحقیر و توهین و تنها ماندم از اطرافیان ام متنفر شدم و هر روز ام رو به غر زدن و فکر کردن در مورد مرگ می گذرونم. از همه چیز بدم میاد به خصوص آینه.
وقتی ناراحتی هام رو بروز می دم عوض اینکه پدر و مادرم همدردی کنن یک مشت حرف های نصیحت کننده می زنن.
حتی نمی تونم یک لحظه درس بخونم. همش ناراحت ام و هر چند روز گریه میکنم. همش فکر می کنم اگه من نبودم همه خوشحال می شدند. مرگ خوب است. از زندگیم خسته ام به شدت. از تحقیر و توهین اطرافیان ام متنفر شدم و هستم. اکثر روز رو توی رخت خواب می گذرونم.
همیشه توی ذهن ام می گفتم : من عرضه هیچ کاری ندارم. به خودم شک دارم. یعنی تا یک چیزی می گویند می گم حتما من کردم. من بد شانس ترین آدم روی زمین هستم. دیگه از هیچ چیز لذت نمی برم. علاقه ام را از درس خوندن و چیز های دیگر از دست دادم. همیشه غمگین هستم. از هیچ چیز خوشحال نیستم‌. به پدر مادرم هم گفتم که من اخلاقم تغییر کرده اما اهمیت نمی دهد. کم رو و خجالتی هستم. یعنی به زور می تونم با دیگران حرف بزنم. خیلی سخته با دیگران حرف بزنم. یک بدی دیگه هم دارم اینه که وقتی کاری انجام می دهم یک خاطره از رفتار هایی که توی اون موقعیت در زمان حال به ذهنم میاد و فریاد می کشم. شب ها دیر می خوابم وقتی که خیلی خسته ام و می خواهم بخوابم یک یا چند ساعت دیگر به خواب می رم.
یک شکست در درس خواندن داشتم. که سه روز به خاطر آن توی رخت خواب خوابیدم و گریه کردم. در همین سال تحصیلی که کرونا آمد من ارتباط ام را با معلم ها قطع کردم. یعنی آنلاین بودم ولی اعلام محظور نمی کردم. من هرروز ۶ تا ۱۲ ساعت درس می خوندم ولی الان دیگه هیچی نمی تونم بخونم.